ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ
Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε σταθερά επί δυο χρόνια στη μάχη των ιδεών που
αφορούσε το Μνημόνιο και, με μάλλον πειστικό τρόπο, αυτή τη μάχη την
κέρδισε κατά κράτος. Το ελληνικό πρόβλημα ήταν και ευρωπαϊκό, η πολιτική
των Μνημονίων οδηγούσε σε μη βιώσιμες λύσεις για το ίδιο το χρέος και
έθετε σε κίνδυνο το ίδιο το κοινό νόμισμα
Η μεταρρύθμιση στο ίδιο το κράτος και η προάσπιση, μέσω αλλαγών, του κοινωνικού κράτους αποτελούν την ευρεία θεματική επί της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να συγκροτήσει νέες ισχυρές κοινωνικές συμμαχίες
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδωσε τη μάχη της υπεύθυνης κυβέρνησης, θα δώσει ισοδύναμα τη μάχη της υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Στρατηγική επιδίωξή του είναι η δημιουργία ενωτικής κουλτούρας με τις δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου, επισημαίνει ο Γ. Σταθάκης. Η μεταστροφή της ύφεσης χρειάζεται αρκετά επιπρόσθετα χρήματα, της τάξης των 50-70 δισ., με τη μορφή κάποιου αναπτυξιακού “πακέτου”. Στις συνθήκες τήρησης του Μνημονίου με κάποιες διορθώσεις, το πιο φιλόδοξο σχέδιο είναι ένας συνδυασμός ηπιότερης προσαρμογής και μερικής συγκράτησης της ύφεσης με εντατικοποίηση της διαθεσιμότητας ευρωπαϊκών πόρων. Εντούτοις, υπογραμμίζει, κάθε στατική προβολή της σημερινής κατάστασης στο μέλλον είναι προβληματική. Οι εξελίξεις μπορεί να είναι τόσο ραγδαίες ώστε να καταστήσουν τα σημερινά δεδομένα απολύτως ρευστά.
* Στις 6 Μαΐου ο κόσμος της Αριστεράς έκλαψε από χαρά και συγκίνηση για το 17%. Την περασμένη Κυριακή το 17% έγινε 27%, αλλά οι περισσότεροι από μας ήμασταν λυπημένοι. Μπορούσαμε σε αυτές τις συνθήκες της τρομοκρατίας και των εκβιασμών από τις εγχώριες και εξωχώριες δυνάμεις να κάνουμε το θαύμα;
Κάθε υποθετική ερώτηση δημιουργεί μία μάλλον άτυπη συνθήκη που απαγορεύει κάθε ενδελεχή συζήτηση. Θα αρκούσε ίσως μία συζήτηση τού γιατί φθάσαμε τόσο κοντά. Από εκεί θα προέκυπτε ίσως με μεγαλύτερη σαφήνεια και η απάντηση στο υποθετικό ερώτημά σας.
Ας σταθούμε λοιπόν στο δόκιμο ερώτημα. Γιατί φθάσαμε ώς εκεί; Και η απάντηση θα χρειαστεί χρόνο και εμπεριστατωμένες αναλύσεις, αλλά μπορούμε προκαταβολικά να σταθούμε σε ορισμένα δεδομένα. Ας ξεχωρίσουμε δύο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε σταθερά επί δυο χρόνια στη μάχη των ιδεών που αφορούσε το Μνημόνιο και, με μάλλον πειστικό τρόπο, αυτή τη μάχη την κέρδισε κατά κράτος. Το ελληνικό πρόβλημα ήταν και ευρωπαϊκό, η πολιτική των Μνημονίων οδηγούσε σε μη βιώσιμες λύσεις για το ίδιο το χρέος και έθετε σε κίνδυνο το ίδιο το κοινό νόμισμα. Η ελληνική κρίση έγινε σύντομα ιρλανδική, πορτογαλική, ιταλική, ισπανική και η Ε.Ε. σερνόταν από μήνα σε μήνα εγκλωβισμένη σε μία διαρκή διολίσθηση, ενώ κάθε φορά επιδίωκε, ανεπιτυχώς τελικά, να αντιμετωπίσει τη νέα εκδήλωση μιας κρίσης με λάθος συνταγή.
Το δεύτερο στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κινηματική αντίδραση στις πολιτικές του Μνημονίου, που ανέδειξε μία πρωτόγνωρη σύνθεση αντιδράσεων σε επιμέρους μέτρα (χαράτσι κ.λπ.), με θετικά στοιχεία οργάνωσης δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης σε τοπικό επίπεδο (κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικές κουζίνες, εναλλακτικά δίκτυα ανταλλαγών, κινήματα σύνδεσης παραγωγών και καταναλωτών).
Φυσικά η κρίσιμη καμπή ήταν η ιδέα της αριστερής διακυβέρνησης. Η ηγεμονία των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα της κρίσης έθετε στο επίκεντρό της τη διπλή αλλαγή πολιτικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, στοιχείο που αποτέλεσε και το σύνθημα στις δύο διαδοχικές εκλογικές μάχες. Η σύγκρουση μιας αριστερής διακυβέρνησης με το δομημένο πολιτικό σύστημα ενός παρηκμασμένου ελληνικού αστισμού και ταυτόχρονα με το επίφοβο μιας συντονισμένης αντίδρασης των συντηρητικών δυνάμεων σε Ευρώπη και αλλού, δημιούργησε πολλαπλές αναταράξεις.
Το πρωτόγνωρο εγχείρημα μιας αριστερής πολιτικής τομής σε μία ανοικτή, παγκοσμιοποιημένη οικονομία, με δεδομένους πολιτικούς συσχετισμούς, χωρίς φυσικά την επιστροφή στην εθνική αναδίπλωση, έθετε αντικειμενικά πληθώρα ερωτημάτων που σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να καλύψει σε όλο το φάσμα τους, από τη στιγμή που έθεσε άμεσα την προοπτική της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών.
* Ο σχηματισμός κυβέρνησης από τρεις πολιτικές δυνάμεις που διαθέτουν στην πραγματικότητα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης αλλά κινούνται με οδηγό το Μνημόνιο, όσες χρονικές επιμηκύνσεις και αν λάβουν από τους πιστωτές, είναι σε θέση να βγάλουν τη χώρα από το σπιράλ της ύφεσης;
Η χρονική επέκταση αναφέρεται αποκλειστικά στη διάρκεια της δημοσιονομικής προσαρμογής και προφανώς δεν αρκεί. Το ελληνικό χρέος χρειάζεται νέα αναδιάρθρωση προκειμένου να γίνει βιώσιμο, οι τράπεζες την ανακεφαλαιοποίηση, αλλά και νέο πλαίσιο εγγυήσεων, προκειμένου να σταθεροποιηθούν, και πολύ περισσότερο προκειμένου να επαναφέρουν τη ρευστότητα στην οικονομία και, τέλος, η μεταστροφή της ύφεσης χρειάζεται αρκετά επιπρόσθετα χρήματα, της τάξης των 50-70 δισ., με τη μορφή κάποιου αναπτυξιακού “πακέτου”. Στις συνθήκες της τήρησης του Μνημονίου με κάποιες διορθώσεις, το πιο φιλόδοξο σχέδιο είναι η στήριξη της νέας κυβέρνησης με έναν συνδυασμό ηπιότερης προσαρμογής αναφορικά με τις περικοπές δαπανών, μισθών και συντάξεων και σε μία μερική συγκράτηση της ύφεσης με εντατικοποίηση της διαθεσιμότητας ευρωπαϊκών πόρων.
Εντούτοις, κάθε στατική προβολή της σημερινής κατάστασης στο μέλλον είναι προβληματική. Οι συνθήκες μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές σε έξι μήνες από σήμερα. Οι εξελίξεις μπορεί να είναι τόσο ραγδαίες που να καθιστούν τα σημερινά δεδομένα απολύτως ρευστά.
* Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται ως ο μεγάλος νικητής των εκλογών και ανερχόμενη δύναμη για την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου. Ποιες είναι οι πρώτες κινήσεις, ένα μικρό κόμμα του 5% να αποκτήσει οργανωτική δομή, επιτροπές επεξεργασίας θέσεων και νέων προτάσεων αντίστοιχη του μεγέθους που του έδωσαν με την ψήφο τους οι πολίτες ώστε να διατηρήσει και να αυξήσει την εκλογική και κοινωνική του επιρροή; Από τους περισσότερους η αντιπολίτευση θεωρείται εύκολη δουλειά. Είναι έτσι σήμερα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδωσε με μάλλον πειστικό τρόπο τη μάχη της υπεύθυνης κυβέρνησης, θα δώσει ισοδύναμα τη μάχη της υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Και αυτό συνεπάγεται φυσικά συγκροτημένη κριτική της κυβέρνησης, συγκροτημένες προτάσεις που μπορούν να δημιουργούν ένα πλαίσιο θετικών αλλαγών σε έναν η περισσότερους τομείς της οικονομίας. Η μεταρρύθμιση στο ίδιο το κράτος και η προάσπιση, μέσω αλλαγών, του κοινωνικού κράτους αποτελούν την ευρεία θεματική, που ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να συγκροτήσει νέες ισχυρές κοινωνικές συμμαχίες.
* ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ συναντώνται στις σημερινές δύσκολες κυβερνητικές συνθήκες με βασικό στόχο να δημιουργήσουν από κοινού μια νέα Κεντροαριστερά. Με τα σημερινά υλικά (πρόσωπα) είναι σε θέση να πείσουν τους πολίτες και να καλύψουν αυτό το κενό;
Η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού πόλου ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόφευκτο να επιχειρηθεί. Τα πολιτικά συστήματα προφανώς δεν υπάρχουν με κενά. Το ΠΑΣΟΚ μάλλον δεν θα μπορέσει να ανασυγκροτηθεί στον χώρο αυτό, με τα πρόσωπα που έχουν πλέον φθαρεί και με ιδέες που έχουν ήδη μετακομίσει προς την Κεντροδεξιά. Η λύση γι' αυτόν τον χώρο είναι να ξεκινήσει με πιο αριστερές ιδεολογικές συντεταγμένες και στη συνέχεια να επιδιώξει να καλύψει ξανά τον κεντρώο χώρο, όπως έκανε στο παρελθόν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Μόνο που εκεί προσκρούει στην ιδεολογικά αδύναμη ΔΗΜ.ΑΡ. και στη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ που φάνηκε να καλύπτει με επάρκεια τη μετακίνηση προς τα αριστερά των κεντρώων ψηφοφόρων. Συνεπώς είναι δύσκολο στην παρούσα φάση να βρεθεί μία προφανής στρατηγική ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου, ικανή να συμπιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ που αναπόφευκτα θα επιδιώκει να παγιώσει την παρουσία του ως ισχυρούς και διαφοροποιημένους πόλους, ο οποίος να καλύπτει ένα πλατύ φάσμα ιδεών από τον σοσιαλιστικό και μεταρρυθμιστικό χώρο μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Επιμένουμε στην ενωτική κουλτούρα
* Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε με λαϊκή εντολή η μεγάλη Αριστερά. Πλην όμως στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, με το ΚΚΕ να μετατρέπεται σε λέσχη καταγγελιών του καπιταλισμού και τη ΔΗΜ.ΑΡ. να φλερτάρει ειδικά στα οικονομικά ζητήματα με τις νεοφιλελεύθερες ιδέες, ποιες συμμαχικές πολιτικές δυνάμεις απομένουν για να συνεργαστεί μαζί τους ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ φαίνεται να εξαντλεί τη δυναμική των κομματικών συμμαχιών, αποκτά μία πρωτόγνωρη δυναμική συσπείρωσης πολιτικών δυνάμεων και κινήσεων από ένα ευρύτερο πολιτικό τόξο. Αυτό εν πολλοίς το πέτυχε με τα υψηλά εκλογικά ποσοστά που κέρδισε ο ίδιος εις βάρος του ΚΚΕ, των Οικολόγων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων πολιτικών δυνάμεων. Το θέμα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φυσικά ότι επιδιώκει να αναπτυχθεί εις βάρος των δυνάμεων αυτών. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί να συνέβη, αλλά δεν αποτελεί επιδίωξή του. Επιδίωξή του είναι η δημιουργία ενωτικής κουλτούρας με τις δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Αυτή ήταν η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτήν πρέπει να επιμείνει σταθερά και στο μέλλον. Θέλουμε αυτό το τόξο δυνάμεων να ενοποιεί δυνάμεις, να σχηματίζει βιώσιμες στρατηγικές και κυρίως να πείσει τους Έλληνες πολίτες ότι μπορεί να αποτελέσει την εναλλακτική κυβερνητική πρόταση στο άμεσο μέλλον.
Πηγή: avgi.gr
Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε σταθερά επί δυο χρόνια στη μάχη των ιδεών που
αφορούσε το Μνημόνιο και, με μάλλον πειστικό τρόπο, αυτή τη μάχη την
κέρδισε κατά κράτος. Το ελληνικό πρόβλημα ήταν και ευρωπαϊκό, η πολιτική
των Μνημονίων οδηγούσε σε μη βιώσιμες λύσεις για το ίδιο το χρέος και
έθετε σε κίνδυνο το ίδιο το κοινό νόμισμαΗ μεταρρύθμιση στο ίδιο το κράτος και η προάσπιση, μέσω αλλαγών, του κοινωνικού κράτους αποτελούν την ευρεία θεματική επί της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να συγκροτήσει νέες ισχυρές κοινωνικές συμμαχίες
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδωσε τη μάχη της υπεύθυνης κυβέρνησης, θα δώσει ισοδύναμα τη μάχη της υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Στρατηγική επιδίωξή του είναι η δημιουργία ενωτικής κουλτούρας με τις δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου, επισημαίνει ο Γ. Σταθάκης. Η μεταστροφή της ύφεσης χρειάζεται αρκετά επιπρόσθετα χρήματα, της τάξης των 50-70 δισ., με τη μορφή κάποιου αναπτυξιακού “πακέτου”. Στις συνθήκες τήρησης του Μνημονίου με κάποιες διορθώσεις, το πιο φιλόδοξο σχέδιο είναι ένας συνδυασμός ηπιότερης προσαρμογής και μερικής συγκράτησης της ύφεσης με εντατικοποίηση της διαθεσιμότητας ευρωπαϊκών πόρων. Εντούτοις, υπογραμμίζει, κάθε στατική προβολή της σημερινής κατάστασης στο μέλλον είναι προβληματική. Οι εξελίξεις μπορεί να είναι τόσο ραγδαίες ώστε να καταστήσουν τα σημερινά δεδομένα απολύτως ρευστά.
* Στις 6 Μαΐου ο κόσμος της Αριστεράς έκλαψε από χαρά και συγκίνηση για το 17%. Την περασμένη Κυριακή το 17% έγινε 27%, αλλά οι περισσότεροι από μας ήμασταν λυπημένοι. Μπορούσαμε σε αυτές τις συνθήκες της τρομοκρατίας και των εκβιασμών από τις εγχώριες και εξωχώριες δυνάμεις να κάνουμε το θαύμα;
Κάθε υποθετική ερώτηση δημιουργεί μία μάλλον άτυπη συνθήκη που απαγορεύει κάθε ενδελεχή συζήτηση. Θα αρκούσε ίσως μία συζήτηση τού γιατί φθάσαμε τόσο κοντά. Από εκεί θα προέκυπτε ίσως με μεγαλύτερη σαφήνεια και η απάντηση στο υποθετικό ερώτημά σας.
Ας σταθούμε λοιπόν στο δόκιμο ερώτημα. Γιατί φθάσαμε ώς εκεί; Και η απάντηση θα χρειαστεί χρόνο και εμπεριστατωμένες αναλύσεις, αλλά μπορούμε προκαταβολικά να σταθούμε σε ορισμένα δεδομένα. Ας ξεχωρίσουμε δύο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε σταθερά επί δυο χρόνια στη μάχη των ιδεών που αφορούσε το Μνημόνιο και, με μάλλον πειστικό τρόπο, αυτή τη μάχη την κέρδισε κατά κράτος. Το ελληνικό πρόβλημα ήταν και ευρωπαϊκό, η πολιτική των Μνημονίων οδηγούσε σε μη βιώσιμες λύσεις για το ίδιο το χρέος και έθετε σε κίνδυνο το ίδιο το κοινό νόμισμα. Η ελληνική κρίση έγινε σύντομα ιρλανδική, πορτογαλική, ιταλική, ισπανική και η Ε.Ε. σερνόταν από μήνα σε μήνα εγκλωβισμένη σε μία διαρκή διολίσθηση, ενώ κάθε φορά επιδίωκε, ανεπιτυχώς τελικά, να αντιμετωπίσει τη νέα εκδήλωση μιας κρίσης με λάθος συνταγή.
Το δεύτερο στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κινηματική αντίδραση στις πολιτικές του Μνημονίου, που ανέδειξε μία πρωτόγνωρη σύνθεση αντιδράσεων σε επιμέρους μέτρα (χαράτσι κ.λπ.), με θετικά στοιχεία οργάνωσης δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης σε τοπικό επίπεδο (κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικές κουζίνες, εναλλακτικά δίκτυα ανταλλαγών, κινήματα σύνδεσης παραγωγών και καταναλωτών).
Φυσικά η κρίσιμη καμπή ήταν η ιδέα της αριστερής διακυβέρνησης. Η ηγεμονία των ιδεών του ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα της κρίσης έθετε στο επίκεντρό της τη διπλή αλλαγή πολιτικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, στοιχείο που αποτέλεσε και το σύνθημα στις δύο διαδοχικές εκλογικές μάχες. Η σύγκρουση μιας αριστερής διακυβέρνησης με το δομημένο πολιτικό σύστημα ενός παρηκμασμένου ελληνικού αστισμού και ταυτόχρονα με το επίφοβο μιας συντονισμένης αντίδρασης των συντηρητικών δυνάμεων σε Ευρώπη και αλλού, δημιούργησε πολλαπλές αναταράξεις.
Το πρωτόγνωρο εγχείρημα μιας αριστερής πολιτικής τομής σε μία ανοικτή, παγκοσμιοποιημένη οικονομία, με δεδομένους πολιτικούς συσχετισμούς, χωρίς φυσικά την επιστροφή στην εθνική αναδίπλωση, έθετε αντικειμενικά πληθώρα ερωτημάτων που σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να καλύψει σε όλο το φάσμα τους, από τη στιγμή που έθεσε άμεσα την προοπτική της ανάληψης των κυβερνητικών ευθυνών.
* Ο σχηματισμός κυβέρνησης από τρεις πολιτικές δυνάμεις που διαθέτουν στην πραγματικότητα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης αλλά κινούνται με οδηγό το Μνημόνιο, όσες χρονικές επιμηκύνσεις και αν λάβουν από τους πιστωτές, είναι σε θέση να βγάλουν τη χώρα από το σπιράλ της ύφεσης;
Η χρονική επέκταση αναφέρεται αποκλειστικά στη διάρκεια της δημοσιονομικής προσαρμογής και προφανώς δεν αρκεί. Το ελληνικό χρέος χρειάζεται νέα αναδιάρθρωση προκειμένου να γίνει βιώσιμο, οι τράπεζες την ανακεφαλαιοποίηση, αλλά και νέο πλαίσιο εγγυήσεων, προκειμένου να σταθεροποιηθούν, και πολύ περισσότερο προκειμένου να επαναφέρουν τη ρευστότητα στην οικονομία και, τέλος, η μεταστροφή της ύφεσης χρειάζεται αρκετά επιπρόσθετα χρήματα, της τάξης των 50-70 δισ., με τη μορφή κάποιου αναπτυξιακού “πακέτου”. Στις συνθήκες της τήρησης του Μνημονίου με κάποιες διορθώσεις, το πιο φιλόδοξο σχέδιο είναι η στήριξη της νέας κυβέρνησης με έναν συνδυασμό ηπιότερης προσαρμογής αναφορικά με τις περικοπές δαπανών, μισθών και συντάξεων και σε μία μερική συγκράτηση της ύφεσης με εντατικοποίηση της διαθεσιμότητας ευρωπαϊκών πόρων.
Εντούτοις, κάθε στατική προβολή της σημερινής κατάστασης στο μέλλον είναι προβληματική. Οι συνθήκες μπορεί να είναι πολύ διαφορετικές σε έξι μήνες από σήμερα. Οι εξελίξεις μπορεί να είναι τόσο ραγδαίες που να καθιστούν τα σημερινά δεδομένα απολύτως ρευστά.
* Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται ως ο μεγάλος νικητής των εκλογών και ανερχόμενη δύναμη για την ανάληψη της διακυβέρνησης του τόπου. Ποιες είναι οι πρώτες κινήσεις, ένα μικρό κόμμα του 5% να αποκτήσει οργανωτική δομή, επιτροπές επεξεργασίας θέσεων και νέων προτάσεων αντίστοιχη του μεγέθους που του έδωσαν με την ψήφο τους οι πολίτες ώστε να διατηρήσει και να αυξήσει την εκλογική και κοινωνική του επιρροή; Από τους περισσότερους η αντιπολίτευση θεωρείται εύκολη δουλειά. Είναι έτσι σήμερα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως έδωσε με μάλλον πειστικό τρόπο τη μάχη της υπεύθυνης κυβέρνησης, θα δώσει ισοδύναμα τη μάχη της υπεύθυνης αντιπολίτευσης. Και αυτό συνεπάγεται φυσικά συγκροτημένη κριτική της κυβέρνησης, συγκροτημένες προτάσεις που μπορούν να δημιουργούν ένα πλαίσιο θετικών αλλαγών σε έναν η περισσότερους τομείς της οικονομίας. Η μεταρρύθμιση στο ίδιο το κράτος και η προάσπιση, μέσω αλλαγών, του κοινωνικού κράτους αποτελούν την ευρεία θεματική, που ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να συγκροτήσει νέες ισχυρές κοινωνικές συμμαχίες.
* ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ συναντώνται στις σημερινές δύσκολες κυβερνητικές συνθήκες με βασικό στόχο να δημιουργήσουν από κοινού μια νέα Κεντροαριστερά. Με τα σημερινά υλικά (πρόσωπα) είναι σε θέση να πείσουν τους πολίτες και να καλύψουν αυτό το κενό;
Η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού πόλου ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόφευκτο να επιχειρηθεί. Τα πολιτικά συστήματα προφανώς δεν υπάρχουν με κενά. Το ΠΑΣΟΚ μάλλον δεν θα μπορέσει να ανασυγκροτηθεί στον χώρο αυτό, με τα πρόσωπα που έχουν πλέον φθαρεί και με ιδέες που έχουν ήδη μετακομίσει προς την Κεντροδεξιά. Η λύση γι' αυτόν τον χώρο είναι να ξεκινήσει με πιο αριστερές ιδεολογικές συντεταγμένες και στη συνέχεια να επιδιώξει να καλύψει ξανά τον κεντρώο χώρο, όπως έκανε στο παρελθόν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ.
Μόνο που εκεί προσκρούει στην ιδεολογικά αδύναμη ΔΗΜ.ΑΡ. και στη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ που φάνηκε να καλύπτει με επάρκεια τη μετακίνηση προς τα αριστερά των κεντρώων ψηφοφόρων. Συνεπώς είναι δύσκολο στην παρούσα φάση να βρεθεί μία προφανής στρατηγική ανασυγκρότησης του κεντροαριστερού χώρου, ικανή να συμπιέσει τον ΣΥΡΙΖΑ που αναπόφευκτα θα επιδιώκει να παγιώσει την παρουσία του ως ισχυρούς και διαφοροποιημένους πόλους, ο οποίος να καλύπτει ένα πλατύ φάσμα ιδεών από τον σοσιαλιστικό και μεταρρυθμιστικό χώρο μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Επιμένουμε στην ενωτική κουλτούρα
* Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε με λαϊκή εντολή η μεγάλη Αριστερά. Πλην όμως στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα, με το ΚΚΕ να μετατρέπεται σε λέσχη καταγγελιών του καπιταλισμού και τη ΔΗΜ.ΑΡ. να φλερτάρει ειδικά στα οικονομικά ζητήματα με τις νεοφιλελεύθερες ιδέες, ποιες συμμαχικές πολιτικές δυνάμεις απομένουν για να συνεργαστεί μαζί τους ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ φαίνεται να εξαντλεί τη δυναμική των κομματικών συμμαχιών, αποκτά μία πρωτόγνωρη δυναμική συσπείρωσης πολιτικών δυνάμεων και κινήσεων από ένα ευρύτερο πολιτικό τόξο. Αυτό εν πολλοίς το πέτυχε με τα υψηλά εκλογικά ποσοστά που κέρδισε ο ίδιος εις βάρος του ΚΚΕ, των Οικολόγων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων πολιτικών δυνάμεων. Το θέμα με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φυσικά ότι επιδιώκει να αναπτυχθεί εις βάρος των δυνάμεων αυτών. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί να συνέβη, αλλά δεν αποτελεί επιδίωξή του. Επιδίωξή του είναι η δημιουργία ενωτικής κουλτούρας με τις δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς και των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου. Αυτή ήταν η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτήν πρέπει να επιμείνει σταθερά και στο μέλλον. Θέλουμε αυτό το τόξο δυνάμεων να ενοποιεί δυνάμεις, να σχηματίζει βιώσιμες στρατηγικές και κυρίως να πείσει τους Έλληνες πολίτες ότι μπορεί να αποτελέσει την εναλλακτική κυβερνητική πρόταση στο άμεσο μέλλον.
Πηγή: avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου