Όταν ο ΠΑΟΚ είναι πάνω απ΄όλα... σωστός!

Γιώργος Κουβεντίδης

 στό ΠΑΟΚ 24

Μια επιστολή…

Το ξέρω ότι σήμερα αρχίζουν τα πλέι οφ, αλλά επειδή το ποδόσφαιρο ήταν πάντα ένα από τα πιο σημαντικά δευτερεύοντα πράγματα στην ζωή μας, αποφάσισα να δημοσιεύσω μια επιστολή.
Νομίζω ότι το θέμα αφορά όλους μας, γιατί από Δευτέρα έρχεται μια άνευ προηγουμένου καταιγίδα. Κάτι που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει (ή απλά δεν νοιάζονται για τους υπόλοιπους), οι παππούδες κι οι γιαγιάδες που θα πάνε την Κυριακή να τους ξαναψηφίσουν.
Η επιστολή είναι ενυπόγραφη, αλλά δεν δημοσιεύω το όνομα. Είναι δάσκαλος, πατέρας δύο παιδιών και δεν είναι καιροί για ήρωες.
Το διακύβευμα των εκλογών. Ένα σύντομο (αλλά όχι επιφανειακό) σκεπτικό.
Είναι η πρώτη φορά που πάμε σε εκλογές, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι:

Πρώτον, δε θα υπάρξει κυβερνητική αυτοδυναμία.
Δεύτερον, αυτά που θα συμβούν μετεκλογικά (περαιτέρω μείωση μισθών, νέα χαράτσια, φοροεπιδρομές, απολύσεις σε όλο το φάσμα του εργατικού δυναμικού, γιγάντωση της ανεργίας και της εκ περιτροπής απασχόλησης, κατασχέσεις κατοικιών, αύξηση του χρέους και δραματική συρρίκνωση του ΑΕΠ, εκποίηση του συνολικού πλούτου της χώρας… και η λίστα δεν τελειώνει) δε θα τα αντέξει η ελληνική κοινωνία. Στην ουσία, δεν μπορεί να τα αντέξει καμιά κοινωνία του σύγχρονου κόσμου.
Τρίτον, το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό διαγράφεται εξαιρετικά ασταθές. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι η δοσιλογική κυβέρνηση Παπαδήμου δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα, αφού δεν προχώρησε καν στη συγκρότηση υπηρεσιακής κυβέρνησης, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Γιατί άραγε;
Με βάση τα προηγούμενα, γίνεται εμφανής η κρισιμότητα της συγκεκριμένης εκλογικής διαδικασίας, ως πλευρά, ωστόσο, του συνολικού διακυβεύματος των αγώνων για τη δημοκρατία και την ελευθερία. Η κυβερνητική εξουσία, στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, δεν είχε άλλη επιλογή από το να σκορπίσει τη σύγχυση και να αλλάξει το περιεχόμενο της ατζέντας μετατοπίζοντας τη συζήτηση από την πολιτική των μνημονίων και της δικής της τραγικής διαχείρισης, καθώς και από τα αδιέξοδα της ευρωζώνης προς την περίπτωση των μεταναστών (λες και αυτοί ευθύνονται για τα δεινά της Ελλάδας), τη λαμογιά ενός κομματιού του κυβερνητικού συνδικαλιστικού κινήματος, το Τσοχατζόπουλο και διάφορα άλλα που τα φύλαγαν για το προεκλογικό μενού.
Βέβαια, τα θέματα αυτά δεν προέκυψαν από το πουθενά ούτε φυσικά εξαλείφονται από τον προβληματισμό μας, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συνδέονται με τις γενικότερες στρατηγικές επιλογές του συστήματος όλων των προηγούμενων χρόνων. Άλλωστε, ιστορικά είναι γνωστό ότι το καπιταλιστικό σύστημα όταν βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο έπαιζε το χαρτί του εκφασισμού των συνειδήσεων, φλερτάροντας με τη φωτιά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι το ευρώ και η νομισματική ενοποίηση, πέρα από την οικονομική τους διάσταση, συμπυκνώνουν και μια ιδεολογική φαντασίωση: την ενωμένη μεγάλη Ευρώπη.
Φαίνεται, όμως, ότι η ιδέα αυτή προσκρούει στα διαφορετικά συμφέροντα των καπιταλιστικών σχηματισμών που την αποτελούν και καταρρέει. Η εξέλιξη αυτή πυροδοτεί την αναβίωση μιας σειράς φασιστικών-εθνικιστικών πρακτικών με άκρως επικίνδυνες συνέπειες για τους λαούς. Επιπλέον, υπάρχει και κόσμος που πιστεύει ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, μπροστά στα συνολικά του αδιέξοδα, δε θα διστάσει να παίξει και το χαρτί της εκλογικής  νοθείας, και μάλιστα με τέτοιον τρόπο που το 1961 θα φαντάζει με φάρσα. Κοντολογίς, η κατάσταση των πραγμάτων δεν έχει προηγούμενο. Όσοι πιστεύουν ότι η πολιτική της εξαθλίωσης θα λάβει σύντομα τέλος ή ότι σε λίγο θα σκάσει μύτη η πολυπόθητη ανάπτυξη, δεν έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα.
Η χώρα κινδυνεύει να τριτοκοσμιοποιηθεί και ο λαός της να γίνει δούλος σε μια ντόπια και ξένη επιχειρηματική-χρηματοπιστωτική ελίτ, η οποία κάνει τα πάντα για να γυρίσει την ανθρωπότητα πίσω από το 1789.
Όμως, η ζωή και η ιστορία δεν είναι κάτι στατικό. Δεν υπόκεινται σε σιδερένιους και αμετάβλητους νόμους. Οι ανακατατάξεις στο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό απελευθερώνουν ολοένα και μεγαλύτερη δυναμική. Τα δύσκολα έρχονται και γι’ αυτούς, μια και είναι άλλο πράγμα να ψηφίζεις μέτρα και άλλο να τα εφαρμόζεις. Υπό αυτήν την έννοια, η σημερινή κατάσταση δεν πρέπει να μας κόβει τα πόδια. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μας γονατίσει ο φόβος, η μοιρολατρία και ο ατομικισμός.
Και στο παρελθόν οι κοινωνίες βίωσαν παρόμοια αδιέξοδα, τα οποία ξεπεράστηκαν με τη συλλογική θέληση των ανθρώπων. Η ελληνική κοινωνία μπορεί κι αυτή να επιβιώσει, να ανασυνταχθεί και να τα καταφέρει. Μπορεί να κάνει την κρίση ευκαιρία, μόνο στο βαθμό που εμείς θα καλλιεργήσουμε την πολιτική σκέψη, την αυτό-οργάνωση, τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Διαφορετικά προσφέρουμε ανεκτίμητες υπηρεσίες σε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ.
Ολοκληρώνω τη σκέψη μου, θεωρώντας ότι έχω συμβάλει (στο μέτρο των δυνατοτήτων μου και στα αντικειμενικά όρια αυτού εδώ του κειμένου) στην ανάδειξη των ζητημάτων, και στην ενίσχυση της πεποίθησης  ότι δε θα μας σώσει κανείς (ακόμη κι αν το ήθελε, δε θα μπορούσε χωρίς τη στήριξη της ίδιας της κοινωνίας). Οι εποχές των λευκών επιταγών προς διάφορους αυτόκλητους σωτήρες έχουν παρέλθει αμετάκλητα. Σαφώς δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Όμως λύσεις υπάρχουν, κι αν δεν υπήρχαν τότε εμείς θα έπρεπε να τις επινοήσουμε.