Το μεγάλο στοίχημα

 Σάββας Λαμπρίδης 

         μέλος της Ν.Ε. ΣΥ.ΡΙΖ.Α ΠΕΛΛΑΣ

                  Το 1989 δεν κατέρρευσε  ο Σοσιαλισμός

αλλά το μοντέλο Κόμμα-Κράτος! Και μια κομματική νομενκλατούρα  μετεξελίχθηκε άμεσα σε ολιγάρχες και μαφιόζους που μέχρι και σήμερα πίνουν το αίμα του λαού. Το μοντέλο αυτό κυριάρχησε και στην Ελλάδα. Με τους αστούς (σε όλα τα δυνατά μορφώματα τους, Αγγλόφιλους και Γερμανόφιλους) να θεωρούν το κράτος λάφυρο και να το λεηλατούν με τους χιλιάδες συνεργάτες τους, που διαφθείροντας τους και εξαγοράζοντας την αφοσίωση τους, οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή.

Ε, λοιπόν βρισκόμαστε ακριβώς εδώ. Τη στιγμή που εξαφανίζουν αδηφάγα ό,τι υπάρχει που να παραπέμπει στο κοινωνικό κράτος  και στο τέλος θα οδηγήσουν σε εξαφάνιση όλο το σύστημα άσχετα αν εξαφανιστούν και αυτοί.

Είναι μισάνθρωποι και καταστροφικοί. Και αυτό, παρελκυστικά, το ονόμασαν Μνημόνιο.  

·     Η στρατηγική μας όμως, εναντίον του,

είναι απόλυτα λάθος!

Γι αυτό και δε μπορούμε να συσπειρώσουμε την κρίσιμη εκλογική μάζα η οποία παραμένει εκτός συστήματος (αποχή, άκυρα λευκά κτλ) και βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε φθαρμένα απομεινάρια του πρότερου συστήματος που επιμένουν στα ίδια λάθη λες και δεν έχουν διδαχθεί τίποτε.

Τον περασμένο Ιούνιο την επομένη των Εκλογών δεν έπρεπε να αδράξουμε με λαγνεία το «ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης» αλλά να αναλάβουμε θέση ως «κυβερνώσα αντιπολίτευση» με άμεση επίθεση, αδιαφορώντας πλήρως για τη στρατηγική και τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης.  Δεν είναι δυνατόν να απαντάς σε κάθε βλακεία, που ανακοινώνουν κάθε είδους φασιστοειδή.

Να «τσιμπάς το τυράκι» και μέσα από αυτόν τον αποπροσανατολισμό της συζήτησης που απλώνεται στα μίντια να αποπροσανατολίζεται ουσιαστικά ο Λαός από τον πραγματικό του στόχο.      

          Μνημόνιο, μπορεί να υπάρχει, λοιπόν, ως εφαρμοζόμενη πολιτική. Γιατί είναι η αντιδραστική  έκφραση του Νεοφιλελευθερισμού !

Αντί-μνημόνιο ή Αντί-μνημονικό μέτωπο... δεν υφίσταται, είναι ψευδεπίγραφο!

Το Αντί-μνημόνιο δεν είναι πολιτική είναι καιροσκοπισμός. Γιατί ας υποθέσουμε ότι τελειώνει αύριο η «εποχή του μνημονίου», τι θα κάνουμε, θα ψάχνουμε «νέους βαρβάρους» για να υπάρξουμε πολιτικά;

       Ο εχθρός δεν είναι το μνημόνιο, αλλά η συνολική  επίθεση του νεοφιλελευθερισμού εναντίον του κοινωνικού κράτους, αλλά και συνολικά του κράτους, που τρέφεται από το εγχώριο και εισαγόμενο σάπιο πολιτικό σύστημα. Εντός και εκτός. 

Ο  ΣΥ.ΡΙΖ.Α δε μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει ως κόμμα με ορίζοντα τα στενά όρια απλά ενός αντί-μνημονιακού σχεδιασμού. Πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ένα πρόσκαιρο φαινόμενο, ένα δημιούργημα της κρίσης.     

  
        Η Ελληνική Κοινωνία δε χρειάζεται αυτή τη στιγμή απλά ελεημοσύνη από αυτόκλητους σωτήρες αλλά Οράματα και Ιδέες που θα την εμπνεύσουν ώστε να χειραφετηθεί πολιτικά και να διεκδικήσει τη Δημοκρατία, συγκρουόμενη με το φαύλο αστικό κατεστημένο που την οδήγησε στην καταστροφή και την εξαθλίωση.

Θα είναι Ιστορικό έγκλημα αν «σωθεί η κοινωνία χωρίς αυτή να είναι παρούσα».  

Γιατί αυτό συνέβη και συμβαίνει μέχρι τώρα πολλές φορές. Από το μνημειώδες «Ανήκουμε στη Δύση» , μέχρι το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και τη «σωτηρία» των τριών τελευταίων χρόνων ο Ελληνικός Λαός ήταν και είναι εκκωφαντικά απών.

Η πολιτική ζωή έγινε ποδόσφαιρο και οι πολίτες αλαλάζοντες οπαδοί, ενώ ο πολιτικός λόγος μεταλλάχθηκε σε  κουτσομπολίστικο απλοϊκό σχόλιο. Με αποθέωση το βλακώδες τιτίβισμα στο Tweeter  που προσπαθεί να φαντάζει σαν βαθιά πολιτική σκέψη μια «κατινίστικη» ίντριγκα.

·                    Η Αριστερά δεν πρέπει να έχει σχέση με όλα αυτά .

 Πρέπει να φέρουμε την πολιτική στον πολίτη σπάζοντας  αδράνεια δεκαετιών και διαλύοντας τις εντυπώσεις που έχουν σπείρει οι διαχειριστές αυτού του τόπου.

Όπως, το ότι η Αριστερά είναι κόμματα διαμαρτυρίας και δύσκολα θα μπορούσαν να κυβερνήσουν γιατί δεν προτείνουν τίποτε που μπορεί να αντέξει σε μια «ρεαλιστική πολιτική» και αφού δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη της διακυβέρνησης, εύκολα και ανέξοδα μπορούν να φωνάζουν.

Ας δούμε όμως τι συνέβη και αυτό έγινε εντύπωση και πεποίθηση σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας: παρουσιάζοντας τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης ως αποτυχία ενός συγκεκριμένου Οικονομικού Μοντέλου που δεν μπορούσε να απαντήσει στα ερωτήματα των κοινωνιών αφαίρεσαν σταδιακά από την Αριστερά στην Ελλάδα (αλλά και στη Δυτικοευρωπαϊκή Αριστερά) το δικαίωμα να προτάσσει το δικό της μοντέλο,  δημιουργώντας της πολλές φορές ακόμη και  κρίση προσωπικότητας, με αποτέλεσμα να τσαλαβουτάει στα θολά νερά της ομφαλοσκόπησης προκειμένου να υπάρξει.

          Όχι σύντροφοι, δε χρειάζεται να βάλουμε «νερό στο κρασί» μας με κανένα τρόπο για να γίνουμε αρεστοί. Δεν πρέπει να γίνουμε τα «γιουσουφάκια» τους. Και δεν πρέπει να ξαναμπούμε ποτέ πια σε εσωστρέφεια.

Δεν υπάρχει «υπεύθυνη ή ανεύθυνη» αριστερά. Υπάρχει η Αριστερά που δεν κρύβεται πίσω από επιθετικούς προσδιορισμούς και σλόγκαν. Υπάρχει η Αριστερά που δε φοβάται να θυσιαστεί για τα οράματά της και δε φοβάται να τα φωνάζει δυνατά και ας τα θεωρούν ξεπερασμένα, όχι γιατί είναι, αλλά γιατί τα τρέμουν και τα φοβούνται.

      Και επιτέλους ας φωνάξουμε ότι η Ελλάδα λευτερώθηκε και βάδισε με τους μη ρεαλιστές. 

Γιατί οι «ρεαλιστές» πάντα την ξεπουλούσαν για τα συμφέροντά τους.

         Ας μιλήσουμε με λόγο απλό χωρίς τα φτιασιδώματα μιας περισπούδαστης αριστεράς. Ας δώσουμε όραμα στην κοινωνία χωρίς μισόλογα, με παραδειγματική ανάληψη ευθύνης και θυσίας. Ο χρόνος περνάει και εμείς πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα τη μεγάλη πορεία προς το Λαό. Τώρα αυτή τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, επιτέλους, ένα

κόμμα.
Και  πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η μοίρα του νέου κόμματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το μέλλον της Ελλάδας.

    Αν θελήσουμε να διαχειριστούμε άτολμα το αποτέλεσμα της κρίσης τους, απλά θα αποτύχουμε και θα εξαφανιστούμε, όπως και η Ελλάδα, στο μαύρο σκοτάδι και στην καταχνιά.

     Πρέπει να προχωρήσουμε τολμηρά κόντρα σε κάθε παρασιτική νοοτροπία, εγωκεντρικά βαρίδια του παρελθόντος που ψάχνουν σανίδα πολιτικής επιβίωσης και σε όλα τα τρωκτικά που κατέφαγαν αυτόν τόπο.

     Πρέπει να προτάξουμε άμεσα την αποκέντρωση και την αποαστικοποίηση  σαν μοναδικό εργαλείο παραγωγικής αλλά και κοινωνικής ανασυγκρότησης.

Το καταστροφικό μοντέλο που χτίζουν από το τέλος της δεκαετίας του '50 με το 80% του πληθυσμού σε δύο αστικοποιημένους νομούς και την ερήμωση της περιφέρειας, πρέπει να ανατραπεί άμεσα, ώστε το «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα» να μην παραπέμπει μόνο στην πάλε ποτέ εκπομπή της ΕΙΡΤ αλλά να γίνει για πρώτη φορά στην νεότερη ιστορία πραγματικός μοχλός ανάπτυξης. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος!

     Το μοντέλο μας πρέπει να πατάει στην Ελληνική πραγματικότητα και όχι σε εισαγόμενες ιδεοληψίες. Ο  μύθος του Προκρούστη γεννήθηκε εδώ και οι αστοί τον εφάρμοσαν αλλεπάλληλες φορές πάνω στον δύσμοιρο Έλληνα που έπρεπε συνεχώς να απαρνείται την πραγματικότητά του για να προσαρμοστεί βίαια στα βίτσια των αστών πλουτοκρατών.  Πρέπει να κοιτάξουμε την Ελλάδα κατάματα και να την αναγνωρίσουμε, να τη σεβαστούμε και να σκύψουμε πάνω από τις πραγματικές ανάγκες της. Και ας μη ξεχνάμε ότι αυτός ο τόπος πάντα καταστρεφόταν από τους υπερφίαλους μεγαλοϊδεατισμούς αυτής της αστικής τάξης. 

Η Ελλάδα μέσα από ένα πραγματικά προοδευτικό πρόγραμμα της Αριστεράς  πρέπει να ξαναβρεί τις κοινότητες της και να πρωτοπορήσει στον καινούριο αιώνα που θα είναι ο αιώνας των κοινοτήτων, με σεβασμό στους φυσικούς και ενεργειακούς πόρους, αλλά και τη διάσωση της πραγματικής τροφής. Με την εμπλοκή των πολιτών στην παραγωγή της και όχι στην προμήθειά της ως παροχή υπηρεσιών.

      Η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε μια ιδανική συγκυρία! Βρίσκεται μπροστά στο ρήγμα που δημιουργήθηκε στο μεταπολεμικό κράτος και τον κυνισμό των  φασιστών του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα μπορούμε να το διευρύνουμε και να τους διαλύσουμε με ρηξικέλευθες πολιτικές που θα εμπνεύσουν  τον Ελληνικό Λαό ώστε  να επιφέρει, καίριο πλήγμα, στο μοντέλο τους και τις καταστροφικές πολιτικές τους. Και πάνω από όλα πρέπει να του πούμε τη σκληρή αλήθεια για τον δύσκολο δρόμο της επόμενης μέρας και τον αγώνα που θα έχει να δώσει για πρώτη φορά για τον εαυτό του και όχι για τα αφεντικά του. Να τον προετοιμάσουμε για ένα δύσκολο, αλλά τελικά νικηφόρο αγώνα. 

Και έτσι να γίνουμε φάρος και για όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές Κοινωνίες ώστε μια μέρα να ιδρύσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση των Πολιτών διαλύοντας την Ευρωπαϊκή Ένωση των Τραπεζών.

               Ελπίζω να αδράξουμε αυτή την ιδανική στιγμή και να μη γίνουμε ιδανικοί αυτόχειρες.