Μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ!

του Θ. Μαρουλιάδη στο alterthess.gr

Νομίζω πως πλέον είναι ξεκάθαρο ότι το ΚΚΕ, δυστυχώς και ένα κομμάτι του ανταγωνιστικού χώρου, βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής αφασίας. Αν ήμουν γιατρός και με ρωτούσαν οι συγγενείς, θα έπαιρνα το πιο περίλυπο ύψος μου και θα τους ευχόμουν κουράγιο για τον άνθρωπο τους που είναι κλινικά νεκρός. Νομίζω πως και αυτοί που ζουν σε άλλους μακρινούς πλανήτες έχουν καταλάβει πως αν την Κυριακή δεν κερδίσουν οι πολλοί καλοί άνθρωποι, θα κερδίσουν τα καθίκια. Είναι απλό έτσι, και όλα τα άλλα για το «ισχυρό ΚΚΕ» και τα ξινισμένα μούτρα για το πόσα χρόνια θα πάει πίσω το κίνημα – εμένα πάντως θα μου άρεσε να γυρίσει στο `90 – είναι απλά μπούρδες. Προφανώς ο κάθε ένας έχει τα δίκια του, προφανώς μπορεί και πρέπει να αμφιβάλλει, προφανώς ο κάθε ένας επαγγελματίας κομμουνιστής και επαγγελματίας – εντάξει στο περίπου – ανταγωνιστικός πρέπει να φροντίσει βασικά το δικό του το μαγαζάκι.


Πάντως οι Κουκουέδες, πάνω στον πανικό και στην αφασία τους, σκάρωσαν ένα εξαιρετικά επιτυχημένο και εύστοχο σύνθημα. «Μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ!». Είναι πράγματι καταπληκτικό και κάποιος θα πρέπει να πει του Αλέξη να κλείνει έτσι τις ομιλίες του – που, μεταξύ μας, παραμένουν βαθύτατα βαρετές – στις συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. «Μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες!». Παρεμπιπτόντως – και εντελώς στο τυχαίο γιατί οι Κουκουέδες το έχουν στο αργόστροφο – το «Μην εμπιστεύεστε τον ΣΥΡΙΖΑ!» κουμπώνει τέλεια με τις ανησυχίες όσων ανταγωνιστικών πράγματι προβληματίζονται για το τι σκατά θα φέρει στο κίνημα μία κυβέρνηση Αριστεράς. Για το αν υπάρχει σοβαρός φόβος τα πράγματα να γίνουν χειρότερα για το κίνημα, ή για το αν διάφοροι ή πολλοί ανταγωνιστικοί καταλήξουν με σακάκια – και μάλιστα ανοιχτού χρώματος, μπλιάχ - να δουλεύουν για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Αλλά στην τελική, ποιος εμπιστεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ;

Εγώ, για παράδειγμα, δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα σε μία επιχείρηση που είναι πολύ πιθανόν να φουντάρει μετά τη νίκη των πολλών καλών ανθρώπων την Κυριακή. Και αυτό γιατί η επιχείρηση ανήκει σε αφεντικά που είναι μπλεγμένα σε πολλά με τράπεζες, χρωστάνε πολλά στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία, κονομάνε από δέκα μπάντες και είναι της λογικής «βάζω ένα, παίρνω δέκα και το ένα που έβαλα πίσω». Αν λοιπόν φουντάρει, κανένας από εμάς που δουλεύουμε εκεί δεν θα περιμένει κανέναν Δραγασάκη να έρθει και να ταΐσει με εκατομμύρια τους επιχειρηματίες για να ξανανοίξουν το μαγαζί. Και κανένας από εμάς δεν περιμένει κανέναν Λαφαζάνη να έρθει και να μας βγάλει στη σύνταξη πριν τα σαράντα μας. Το θέμα δεν είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση της Αριστεράς για εμάς, αλλά το τι θα κάνουμε εμείς ώστε να δημιουργήσουμε έναν συνεταιρισμό και να πάρουμε στα χέρια μας την επιχείρηση, να την αλλάξουμε, να την φτιάξουμε όπως εμείς ξέρουμε, να κόψουμε τις μαλακίες όσων την διοίκησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια με μοναδικό κριτήριο το τρομπάρισμα των τραπεζικών τους λογαριασμών και πάει λέγοντας.

Τα δημόσια συστήματα δεν πρόκειται να φτιάξουν απλά και μόνο επειδή ο Αλέξης είναι το πιο φωτεινό αστέρι της επανάστασης και διάφορα άλλα κουλά που γράφουν ορισμένοι στην «Αυγή», ορισμένοι μάλιστα που μέχρι πρόσφατα μιλούσαν για τη βέβαιη αποτυχία της αντινεοφιλελεύθερης – αντιμνημονιακής στρατηγικής. Προφανώς τα δημόσια συστήματα, υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης, πρόνοιας, κοινωνικής προστασίας και βάλε εσύ ότι άλλο θες… έχουν πολιτική διοίκηση. Προφανώς, όμως, είναι θέμα των ανθρώπων που εργάζονται στα δημόσια συστήματα αν θα στηρίξουν τις αλλαγές που θα προωθήσει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι, βασικά, θέμα δικό τους να προτείνουν αυτοί πρώτοι ποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν, γιατί υπάρχει περίπτωση να τους λάχει κανένας νυσταλέος γραφειοκράτης και μετά άντε τράβα να βγάλεις άκρη. Είναι, δηλαδή, θέμα του συνόλου του προσωπικού ενός νοσοκομείου κανένας να μην κονομάει από τη λειτουργία του νοσοκομείου και το νοσοκομείο να λειτουργεί για τις ανάγκες των πολλών και όχι για τον τάδε καθηγητή ή την δείνα διευθύντρια που κάνουν απογευματινά ιατρεία με 75 ευρώ για το τρίλεπτο της εξέτασης. Και αντίστοιχα, είναι θέμα του κάθε συλλόγου των εκπαιδευτικών σε κάθε ένα σχολείο το πώς τα παιδιά και οι γονείς τους θα ξεμπλέξουν από τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα και κυρίως το πώς τα παιδιά θα επιστρέφουν μετά το διάλειμμα στις τάξεις τους με κάπως καλύτερη διάθεση απ’ ότι τώρα.

Θα με πεις, πως τα λεφτά είναι πολύ λίγα, που είναι, ότι λείπει κόσμος, που λείπει και θα το πας λέγοντας, κάνοντας με να τρομάξω μπας και εμπιστεύεσαι τον ΣΥΡΙΖΑ… Γιατί δικέ μου αυτό είναι η εμπιστοσύνη, πως εσύ θα τα κάνεις όλα και εγώ θα κάθομαι και θα ξύνω τις τρίχες μου.                         

Το μόνο πράγμα που θα πρέπει να περιμένουν οι πολλοί καλοί άνθρωποι από την κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα εκλέξουν στην Κυριακή, είναι κάτι πάρα πολύ απλό και απόλυτα κοστολογημένο, γιατί δεν κοστίζει απολύτως τίποτα: Μία καλή διακυβέρνηση, όπου θα κυβερνάει ο λαός και η κυβέρνηση θα τον υπακούει. Αν οι τσίφτηδες του ΣΥΡΙΖΑ φανούν εντάξει σε αυτό, τότε θα τα πάμε καλά. Αν τα κάνουν σκατά, τότε θα τα σπάσουμε. Ο.Κ;

Υ.Γ. Στις 17 Ιουνίου ξέρεις…