Αλληλεγγύη στη βίλα Αμαλίας, στις καταλήψεις, στα στέκια.

Γεννημένοι και αναθρεμμένοι σε συνθήκες άκρατου καπιταλισμού και καταναλωτισμού, εκπαιδευμένοι να ασχολούμαστε με τα του οίκου μας και όχι με τα κοινά, μαθημένοι σε αναπαραγωγή πληροφοριών σε όλες τις βαθμίδες της αλληλεπίδρασής μας με τη γνώση, κινούμενοι από τον ενδόμυχο στόχο να βρούμε μια δουλειά και να κυλήσει στο κατόπιν ήσυχα η ζωή μας, οι περισσότεροι από εμάς αδυνατούμε να αντιληφθούμε την εντυπωσιακή υπέρβαση που επιτελείται στις συλλογικότητες εκείνες οι οποίες προσπαθούν να σπάσουν τα δεσμά τους με το παρελθόν, να αντισταθούν στην παράδοση στον ατομικισμό και να αγωνιστούν για ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που μας ετοιμάζουν οι οικονομικοί δυνάστες μας, οι έχοντες τον πλούτο και τα μέσα παραγωγής καθώς και οι υπηρέτες τους.

Υποταγμένοι, οι περισσότεροι από εμάς, σε έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης που επιβλήθηκε από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο μέσα από μια αδιαφανή διαδικασία αιώνων, καταδικάζουμε άμεσα και χωρίς ουσιαστική κριτική - γιατί ενδεχομένως δεν είμαστε ικανοί για κάτι τέτοιο - οτιδήποτε διαφορετικό μάς προτείνεται ως εναλλακτική οδός στη διάρκεια της ζωής μας.

 

Οτιδήποτε τοποθετείται κριτικά απέναντι στους θεσμούς και τις συνήθειές μας, τυγχάνει αποδοκιμασίας, διωγμού, καταδίκης γιατί μάς αποπροσανατολίζει από την μακάρια πορεία μας προς τον εφησυχασμό, προκαλεί κλυδωνισμούς στην επίπλαστη και επιφανειακή ηρεμία της ύπαρξής μας, διατυπώνει ερωτήματα που δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ούτε να απαντήσουμε.

 

Η βολική αδράνεια και η άνεση της οικογενειακής εστίας λειτουργούν ανασταλτικά σε οποιαδήποτε διαδικασία πολιτικής αφύπνισης, καθώς επιλέγουμε να απασχοληθούμε μονομερώς με έναν τομέα, αδιαφορώντας συχνά τελείως για τη διαδραστική φύση της ζωής, σύμφωνα με την οποία όλα συνδέονται μεταξύ τους και επηρεάζονται ακόμη και από παράγοντες που δεν είναι απαραίτητα προφανείς.

 

Τη φαινομενική ηρεμία, λοιπόν, της γειτονιάς θα διαταράξει οτιδήποτε το διαφορετικό.

 

Μια κατάληψη εγκαταλελειμμένου κτιρίου που αλλιώς θα ρήμαζε και θα κατέρρεε, ξεχασμένο από τους ιδιοκτήτες του που δε συμφωνούν στα κληρονομικά και στη συνέχεια θα έδινε τη θέση του σε μια πολυκατοικία - κλουβί - φυλακή.

 

Ένα στέκι αλληλεγγύης που θα ήταν ανοιχτό σε ντόπιους και μετανάστες και μέσα από τις δραστηριότητες που θα λάμβαναν χώρα εκεί θα αποτελούσε εστία αντίστασης στο μίσος, τον ρατσισμό και τον αυταρχισμό της εξουσίας.

 

Η αλήθεια είναι πως τέτοιες δράσεις δεν αναλαμβάνουν οι εκφραστές ναζιστικής και φασιστικής ιδεολογίας, οι νοσταλγοί στρατιωτικών καθεστώτων (sic! ως χούντα θα μείνει χαραγμένη στη δημοκρατική μνήμη) ή της βασιλείας, οι οπαδοί του (νεο)φιλελευθερισμού που θέλουν να αλωθούν τα πάντα από το μεγάλο κεφάλαιο και την ιδιωτική κερδοσκοπική πρωτοβουλία. Ούτε εκείνοι που έχουν μάθει να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση το φύλο, τη φυλή, το χρώμα, το σεξουαλικό προσανατολισμό ή τη θρησκεία και την εθνικότητα.

 

Η αλήθεια είναι πως τέτοιες πρωτοβουλίες τις αναλαμβάνουν και τις πραγματοποιούν ομάδες ανθρώπων οι οποίες για τους περισσότερους από εμάς, τους καθωσπρέπει, φαίνονται περιθωριακές, ύποπτες για παράνομες πράξεις, ηθικά μεμπτές, εν δυνάμει ανατρεπτικές για τον τρόπο ζωής που έχουμε συνηθίσει, γιατί παραπέμπουν σε ιδέες όπως η συμμετοχή, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτελής προσφορά, η μη κερδοσκοπική δράση, η μη αναγνώριση αυθεντιών, η μη υποταγή σε θεσμούς αναχρονιστικούς που δεν έχουν ούτε στο ελάχιστο εναρμονιστεί με τη σύγχρονη εποχή και που παραπέμπουν ακόμη σε μεσαιωνικές και σκοτεινές περιόδους.

 

Αν δεν έχεις πάει έστω και μια φορά σε συντροφική κουζίνα κάποιας κατάληψης, αν δεν έχεις παρακολουθήσει έστω και επιγραμματικά τις δράσεις και τις δραστηριότητες μιας συλλογικότητας που στηρίζει ένα στέκι και οι οποίες αυτή την περίοδο είναι πολλές και ενδιαφέρουσες (παράκαμψη μεσαζόντων, βιολογική λαϊκή αγορά, παρεμβάσεις για το χαράτσι, θεατρική ομάδα, καλλιτεχνικά εργαστήρια κλπ) και στα δελτία ειδήσεων των καθεστωτικών καναλιών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών αφεντικών βλέπεις κουκουλοφόρους/ αναρχικούς/ αντιεξουσιαστές/ μπαχαλάκηδες ή ακόμη και συριζαίους, έχεις δρόμο πολύ να τραβήξεις μέχρι να ξεπεράσεις τα στενά όρια του εαυτού σου.

 

Άσε τον καναπέ, κλείσε την τηλεόραση και το facebook και κατέβα σε μια πορεία να βιώσεις την αστυνομική βία και καταστολή και πέρνα από ένα στέκι να νιώσεις τι σημαίνει αλληλεγγύη και αισιοδοξία σκέψεων και πράξεων...

 

*Ο Κωνσταντίνος Γιαννέλος είναι άνεργος φυσικός

 

alterthess.gr